Koen, Esther en Ko

Na Joke op het vliegtuig te hebben gedropt hebben we zelf het vliegtuig gepakt richting Thailand. De 4de en laatste keer, voor deze wereldreis in ieder geval, dat wij dit land binnen vallen. Maar na de jungles in het Noorden, de restaurantjes in Bangkok en de Russen in Phuket focussen wij ons nu op de vele eilandjes die dit land te bieden heeft. Marloes (Koens zus) vliegt in haar vakantie naar Phuket en helpt ons deze eilandjes onveilig te maken.

Maar voordat Marloes arriveerde hebben wij eerst 9 dagen van elkaars gezelschap mogen genieten op het tropische eiland Ko Phi-Phi. Op dit eiland hadden wij bijna hetzelfde schema als wij hadden op de Gili-eilanden. Alleen zat er nu een dagelijks doktersbezoek bij dit drukke schema ingedrukt. Dus nu was het schema wakker worden, naar de dokter, zwemmen, beachballen, snorkelen, en dan naar onze air conditioning kamer om te douchen en op te frissen voor onze avondmaaltijd. Wij zien jullie denken (wij zien het niet echt, maar het schrijft leuk) “wat deden jullie dan bij de dokter???” Nou, Es had een onderhuidse ontsteking in haar oksel opgelopen die moest worden opengesneden en voor 5 dagen daaropvolgend moest worden schoongemaakt. In Nederland krijg je na het opensnijden van de ontsteking een handdruk een paar gaasjes en de mededeling dat je het goed moet schoonmaken, in Thailand wordt je voor 5 dagen onder handen genomen door een zuster die de wond flink reinigt en opnieuw verbind. Petje af voor de goede en grondige zorg van de Japanners! Gelukkig was de doktert net zoals de rest op Phi-Phi op loopafstand. :D In Phi-Phi hebben we verder een snorkeltocht gedaan, waar wij hebben gesnorkeld naar de cast van Finding Nemo, op Bamboo eiland, een waar paradijs, zijn geweest en op het strand zijn geweest waar de film “The Beach”is opgenomen. Na het zien van foto's van het betreffende Beach eiland, dachten wij het ware tropische strand te hebben gevonden, niets is minder waar. Na een tocht over scherpe rotsen en door jungle kom je dan eindelijk op “het strand”. Wat een mooi strand had kunnen zijn is nu Scheveningen op een mooie weekend dag, overal kuilgravende Duitsers, voetballende Italianen en ronddobberende Japanners met zwemvest. Een anticlimax pur sang, wat van de tocht het neusje van de zalm had moeten zijn was nu de aarsvin van de zalm geworden.

Na Phi-Phi hebben we ons Marloes opgepikt in Phuket om daarna door te gaan naar vervolgens Ko Samui, Ko Phangan en Ko Tao. Onderweg naar Samui heeft Koen Jinji (onze fotogenieke aap) geshowd aan Marloes en hem daarna laten liggen in de bus. Jinji weg, Koen in de stress, maar gelukkig was er een vriendelijke tuktuk chauffeur die onze aap inclusief hoedje wel even naar ons toe wou brengen. Haha, op alles lopen we af te dingen, maar toen ons werd gezegd dat het 200 bath (5 euro) is om de aap te laten brengen gingen wij zonder af te dingen daar gelijk in mee. Man, Koen had zelfs zijn rechternier willen geven om die aap terug te krijgen, maar gelukkig wist de tuktuk chauffeur dat niet. :D Op Samui en Phangan hebben wij lekker genoten van het tropische strand en lekkere zonnetje (het verveelt nog niet). Marloes vond het heerlijk om na haar drukke leven in Nederland even het verstand op nul te kunnen zetten. Het verstand op nul zetten is ook onze favoriete hobby dus we hebben als 3 Corky's genoten van het strandleven. :D

Op het laatste eiland zijn wij op verkenningstocht gegaan in the big blue door middel van een duikcursus. Wij zijn nu dan ook de trotse bezitters van een PADI, yeah. Het verkrijgen van deze PADI kostte ons veel bloed zweet en tranen, okee geen bloed en tranen, maar wel veel zweet. De 4 dagen dat het duurt om het PADI certitificaat te bemachtigen was een slopend geheel. Elke ochtend vroeg eruit, voor een film, college, praktijk of een duik en dan s'avonds de studiestof doornemen was meer dan deze vakantiegangers konden bolwerken. De derde dag liep Koen er dan ook als een zombie bij en Esther was ook verrassend stil. Marloes daarentegen had de giechel nog wel de hele avond open. Maar ach ja, wij zijn dan ook al 6 maanden op vakantie terwijl Marloes een drukke baan/studie heeft. Dus niet heel verrassend dat zij al flierefluitend door Ko Tao liep met ons als twee wandelende dooien in haar kielzog. Na onze laatste duik, op 18 meter, en het verkrijgen van het papiertje wat aangeeft dat wij over de hele wereld gecertificeerd zijn om een fles lucht achter op ons rug te binden en in het water te springen hebben wij ons zelf getrakteerd op een paar alcoholische versnaperingen, waarbij het alcohol aardig snel in werking trad. Maar Ko Tao heeft behalve bars ook heel veel winkeltjes, waar de dames nu eindelijk tijd voor hadden. Maar het geluk zat de winkelgrage vrouwen niet mee. Bij aankomst bij het eerste kraampje en met de leuke armbandjes al in hun zicht ging het stroom uit. Dus weg was het zicht op de armbandjes. Meestal gaat het stroom er binnen vijf minuten weer op dus wij hadden ons zitvlak op de stoep laten rusten wachtend op het licht (waar is een Jehova met hun licht als je er eentje nodig hebt), welke voor één seconde weer eventjes terug was. Marloes met een start waar Usain Bolt trots op zou zijn had in die ene seconde de weg naar de winkeltjes al weer gevonden. Maar dat mocht niet baten want het stroom viel er weer af, onder daverend gelach van Koen en diepe zuchten van de dames. Een beetje duisternis hield de vrouwen trouwens niet tegen. Marloes had in de vorm van haar telefoon namelijk een zaklamp waarmee zij en Esther enkele winkeltjes zijn afgestruind, voordat het begon te regenen en de winkelsessie voor deze avond voor goed was afgelopen. Voor we de slaapboot naar het vaste land gaan nemen en onze weg naar Maleisië vervolgen gaan we nog één dagje genieten van de winkeltjes (tijdens daglicht dit keer) en het strand dat Ko Tao te bieden heeft.

Foto's staan op: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152004824180089.889283.648330088&type=1&l=4fba78c0e1