Reizen gaat niet altijd over rozen.

Na het vliegtuig te hebben gepakt uit Bangkok zijn we aangekomen in Yangon, de hoofdstad van Myanmar, het vroegere Birma. Het eerste dat opvalt zijn de mensen die bettelnoot kauwen en om de paar minuten een rode substantie op de straat spuwen. Overal waar je loopt in Myanmar zie je dan ook rode spuwplekken op straat. Te ranzig voor woorden. Wat ook opvalt zijn de aardige mensen in Myanmar, iedereen wil je helpen en ze vinden het super leuk als je bij hun de winkel in loopt. Ook vragen ze geen toeristenprijzen, maar gewone prijzen die ze ook vragen aan hun buurman. Dat is weer wat anders dan elk moment van de dag op je hoede te zijn van mensen die je proberen te naaien als je iets alledaags probeert te kopen, zoals een fles water! Vanaf Yangon hebben we de nachtbus genomen naar Bagan. In Myanmar zetten ze de airco in de bussen op standje noordpool. Dit hadden wij niet verwacht, aangezien wij zwetend in tal andere bussen in Azie hadden gezeten. Dus wij hadden het in deze rijdende vrieskist vrij koud in onze zomerse klederdracht. De lokalen daarentegen verwachten de kou wel en zitten dan ook met mutsen, handschoenen en winterjassen in de bus. In Bagan waren we aangekomen om half vier s'nachts, waar wij werden opgepikt door paard en wagen, welke ons midden in de nacht naar meerdere guesthouses heeft gebracht tot wij een leuk Guesthouse hadden gevonden. Het was geen Military, maar wij vonden het nog steeds zeer leuk.

Bagan is de tempelhoofdstad van de wereld, 4400 tempels op een oppervlakte van 42 vierkante kilometer. Tempels zover het oog reikt. Van de buitenkant zien de tempels er hartstikke mooi en indrukwekkend uit, van binnen lijkt het op een doorsnee intratuin tijdens kerst, alles is goudkleurig, kitsch en erg lelijk. De Boedhabeelden zien eruit als papier-maché poppen, gemaakt door brugpiepers tijdens een uurtje handenarbeid, te raar voor woorden, al die mooie tempels met zo'n inhoud. In Bagan hebben wij ook onze eerste meningsverschil gehad van wat wij op onze reis willen doen. Koen wou namelijk zoveel mogelijk tempels zien maar Esther, de cultuurbarbaar, was na 40 tempels en twee dagen fietsen wel uitgetempeliseerd. Als reden gaf ze op “als ik alle tempels wil zien ga ik wel op vakantie met papa”. Haha. Koen, die eigenlijk ook geen zin meer had om nog 18km te fietsen voor 3 tempelcomplexen heeft Esther natuurlijk haar zin gegeven. Na de tempels hebben wij de bus gepakt naar Inle meer, ook wel het Venetië van Myanmar genoemd. Mooi om te zien hoe mensen leven en gebruik maken van de waterwereld, vooral de vele drijvende groente en fruittuinen waren leuk om te zien. Van Inle Lake zijn we naar de gouden rots in Kyaiktiyo gegaan. De gouden rots is een rots, volgeplakt met bladgoud, die de zwaartekracht tart, en om deze reden door boeddhisten ook wordt gezien als één van de heiligste objecten uit het Boeddhisme, wat natuurlijk ook gelijk een reden geeft om het onreine vrouwvolk te weigeren. En wij maar denken dat het Boeddhisme het meest vriendelijke geloof is, eigenlijk is het net zoals al die andere rare geloven die een vrouw als minder ziet dan een man. Een seksistisch onzingeloof dus. Het is wel vreemd hoor, zo'n onmeunige rots, die elk moment lijkt te kunnen vallen en zelfs twee aardbevingen heeft overleefd. Wij denken dat de Boeddhisten de rots hebben vastgelijmd. :D Van de gouden rots zijn we weer terug gegaan naar Yangon. We hadden maar 9 dagen in Myanmar dus de laatste vier dagen bestonden uit busreizen, slecht eten, de toerist uit hangen en weinig slapen. Het slechte eten en het eten op de onwaarschijnlijkste tijden heeft zijn tol wel geëist en dan voornamelijk bij Koen. Bij aankomst in Yangon, hadden wij de gehele dag alleen nog maar kans gezien om een bananenshake te bemachtigen. Tijdens etenstijd, en op het moment dat wij dus iets zoeken om te eten geeft Koens lichaam aan niet meer verder te willen. In hartje Yangon gaat Koen dan ook tegen de vlakte, begint ongecontroleerd met zijn ledematen te slaan, en beginnen zijn lippen en oogleden blauw te kleuren. Dit alles onder het oog van Esther, die niet wist waar ze het moest zoeken. Koen midden op straat met 6 Birmezen op zich die zijn lichaam proberen stil te houden, plus nog een rij Birmezen, die allemaal middeltjes en blaadjes op zijn bloedende achterhoofd smeren. Koen is namelijk eerst met zijn achterhoofd tegen de kasseien aan gestuiterd. Eenmaal bijgekomen, gooit Esther Koen in een taxi onderweg naar een dokter. Daar aangekomen worden wij gelijk geholpen, ook al is de wachtkamer vol, en komen wij erachter dat Koen een te laag bloedsuikergehalte een een lichte hersenschudding heeft, wat een beetje slecht eten al niet met je kan doen. Die dag erna zijn we gevlogen naar Bangkok, hier hebben we 3 dagen heerlijk rustig aan gedaan en hebben we gebeld met onze hulplijn, doktert Marloes, die ons gerust heeft gesteld, wel makkelijk hoor, een doktert in de familie. Nu doen we voor 3 dagen heerlijk rustig aan in Phuket, waar wij vandaan vliegen naar Bali, waar wij een maand lang heerlijk rustig aan gaan doen. :D Phuket is qua stranden super relaxed, er zijn alleen wel een paar nadelen, wij zaten in een plaatsje in Kata, waar de menu's van de restaurants in het Russisch waren. De gouden regel op alle toeristische plekken is, als de menu's in het Russisch zijn dan is het voedsel voor Koen en Esther onbetaalbaar. In Kata lopen dus keiveel Russen rond te paraderen in hun ballenknellers of zoals Australiërs het noemen, “parkietensmokkelaars”, geen mooi uitzicht dus. Tevens is in Kata één op de 4 Thaise dames duidelijk een man. Wij hopen voor deze transseksuelen dat het laten ombouwen geen rage is zoals knikkeren in Nederland, want bepaalde lichaamsdelen zijn er makkelijker af te halen dan er op te zetten. :D Desalniettemin hebben wij weer ons uitermate vermaakt in Phuket.

De foto's van alle tempels die wij in Myanmar hebben bewonderd (gaap) staan op: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10151887952875089.874017.648330088&type=1&l=33c864bd6b