Boze Vietnameesjes en Cambodiaanse tempels!

Na het debacle van het Nederlands elftal, hopen wij jullie op te vrolijken met een reisverhaal uit Azië van het Nederlands tweetal. Ons resultaat is tot nu toe altijd goed! :D

In Vietnam hebben wij achtereenvolgens, Hoi An, Nha Trang en Mui Ne bezocht, 3 strandplaatsen die allemaal zeer verschillend zijn, maar één ding gemeen hebben, namelijk een zeer vies en smerig strand. Al deze badplaatsen hebben meer rotzooi op één vierkante meter strand dan in een doorsnee keuken van een studentenhuis. Niet zo heel vreemd dat de stranden zo vies zijn, Aziaten beschouwen namelijk hun gehele omgeving als hun persoonlijke vuilnisbelt. De stranden waren misschien heel vies, de steden zelf waren het bezoeken meer dan waard. Zo hebben wij in Hoi An, een prachtige rustieke oude stad, de My Son Cham ruïnes bezocht. In Nha trang, de feeststad van Vietnam, hebben wij een boottocht langs de eilanden gedaan. Het vervelende van zo'n boottocht is dat je vastzit en nergens naar toe kan. De bemanning weet dit en hebben ons 3 uur lang laten genieten van een live concert waarbij er onvervalste karaoke hits ten gehore werden gebracht. Koen heeft met de bemanning het nummer “een potje met vet” gezongen, aangenaam verrast waren wij toen de Vietnamezen dit nummer opeens begonnen te spelen. In Mui Ne hebben wij met de scooter Fairystream en de witte en rode zandduinen bezocht. Bij het bezoeken van de Fairy stream had Theo, een puber Vietnameesje zichzelf aangesteld als onze gids. Na 5 minuten door het paradijselijke stroompje te hebben gesjokt geeft Theo aan dat hij naar school moet en dat wij moeten betalen, hij heeft ons geleid door het stroompje dus 10.000 dong (ongeveer 50 cent) vinden wij een redelijk bedrag. Hier was ons Theootje niet zo heel blij mee, 100.000 dong wou dit heerschap hebben, waarop hij zijn buik vastpakt en ons zielig aankijkt. Kijkend naar zijn buik, nemen wij aan dat hij geen honger heeft, daar hij een mooi afdakje heeft hangen. Wij houden voet bij stuk en geven Theo aan dat hij 10.000 kan krijgen of helemaal niks. Hierop pakt Theo het geld aan en loopt huiswaarts, een paar meter verder draait hij zich opeens om en begint onvriendelijke woorden naar ons hoofd te slingeren, waarna hij zich snel uit de voeten maakt. Uitermate perplext waren wij. Bij het verlaten van de Fairystream zien wij Theo, spelend op zijn Blackberry, wederom tegengekomen. Koen heeft hem nog gecomplimenteerd met zijn mooie telefoon, maar meer dan een grijns kregen wij niet meer van hem. Dit was bij ver het raarste incident, maar niet het enige incident die wij hebben meegemaakt met Vietnamezen. Het lijkt wel of Vietnamezen, mannelijk of vrouwelijk, constant last hebben van de maandelijkse periode, want het zijn zeer emotionele en snel boze wezentjes. Na al het strand zijn wij verder getrokken naar Ho Chi Minh City (het vroegere Saigon) waar wij een toer hebben geboekt door de Mekong delta (saaie bende overigens) naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. In Cambodja is 35 jaar geleden een kwart van de bevolking gestorven onder het regime van de rode Khmer van Pol Pot. Onder dit regime werden de boeren gezien als de redders van Cambodja en de intellectuelen werden beschouwd als de vijand. Het dragen van een bril, het spreken van een andere taal of het hebben van zachte handen was al reden genoeg om te worden gedood. Wel raar om over straat te lopen en te weten dat iedereen ouder dan 40 één van de gelukkigen is die, die hel heeft overleefd. In Phnom Phen hebben wij het Tuol Sleng museum, waar “tegenstanders” werden gemarteld en de Killing Fields bezocht, waar 20.000 mensen zijn vermoord en waar tig massagraven zijn ontdekt. In één woord heftig. In het museum de martelwerktuigen, de foto's van de gedode mensen en de foto's na het martelen. En in de Killing Fields de Herdenkingsstupa met duizenden schedels uit de massagraven en de Killing Tree, waartegen baby's en peuters werden doodgeslagen. En het kutte van alles is dat het Cambodianen zijn die dit hebben aangedaan bij hun eigen volk. Cambodianen die mensen hebben vermoord zijn nu buren van mensen die hun families hebben verloren. Het is een rare wereld. Na deze paar dagen 'in your face' praktijken hebben wij eerst 3 dagen genoten van “vies” strand in Shianoukville en daarna 3 dagen genoten in het toeristische plaatsje Siem Reap, waar wij de tempels van Angkor Wat hebben bezocht. Iedereen geeft aan dat je de highlight tempels niet kan zien binnen één dag. Wij wel, gewoon om 4 uur opstaan, eerst genieten van de zonsopkomst (geen zon trouwens) boven de lotustorens van Angkor Wat. Daarna richting Angkor Thom fietsen en genieten van de architectuur wonderen van achtereenvolgens Bayon, Baphuon en een paar stenen terassen. Fietsje pakken naar Ta Phrom, waar de natuur de stad overwoekert. Je waant je in een Indiana Jones film, waar de wortels van de bomen door steen zijn gebroken en er gehele bomen over muren en tempels heen groeien. Vanaf Ta Phrom via een grote omweg met een 3-tal mooie grote tempelcomplexen weer naar Angkor Thom om daar onder de indruk te zijn van de magistrale bouwkunsten en bas-reliëfs van de kunstenaars uit de 12de eeuw. Eén dag op een fietsje is meer dan genoeg om alles te zien. Je bent alleen non stop van half vijf s'ochtends tot 7 uur s'avonds constant aan het fietsen of wandelen, wat zere voeten en zere billetje met zich meebrengt. Het kan dus wel, maar je voelt het wel aan het eind van de dag, wij sliepen dan ook als baby's die nacht. Onze volgende stop is Myanmar, waar de tijd door het strikte militaire regime 30 jaar achter lijkt te lopen.

Foto's zijn te vinden op
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10151734961255089.855082.648330088&type=3&l=dc4dfa2586